Ik citeer: ‘Die offene und großzügige Struktur des Baus leistet dabei den entscheidenden Beitrag zur Verwirklichung des überdisziplinären Konzepts. Ausgangspunkt für alle Rundgänge bildet die große Rotunde mit ihrer imposanten, 25 Meter hohen Glaskuppel. Wie auf einer italienischen Piazza können die Besucher hier flanieren und beim Wechsel von einem Ausstellungsbereich zum anderen die Gedanken schweifen lassen, Gesehenes besprechen und Atem holen, um erneut in die Tiefen dieser faszinierenden Welt einzutauchen.’
Zo had ik het zelf (nog) niet ervaren. Architectonisch armpje drukken zou ik het eerder noemen. Machobouwen, maar dan wel rondom een geweldige collectie! Veel monumentale jaren tachtig kunst waar mijn vader dol op is. Die volgens hem tegenwoordig collectief en mondiaal naar het depot verbannen zijn. Of, zoals ze die naar zijn zeggen, in het Van Abbemuseum bij gratie Gods in de bezemkast hangen ten faveure van gedigitaliseerde nieuwlichterij (kunst met een stekker) of participerende nostalgie… Morgen doen we de barok in slot Nymphenburg, dat lijkt me op voorhand al leuk; 19 haltes met de bus!
