‘Vrouwenemancipatie is het recht voor ons om te leven niet net als een man, maar even goed als een man, niet meer aan alle zijden belemmerd!’ Dit zijn niet de woorden van een hedendaagse feminist maar van wonderwoman Diana, prinses van het mythologische eiland Themyscira, heldin in de eerste volwaardige feministische superheldenfilm die deze zomer in de bioscoop in première ging.
Diana vreest voor net zo’n nutteloos bestaan als Couperus’ Eline Vere wanneer zij bij haar rijke oom en tante in Den Haag gaat wonen nadat zij wees geworden is. Wanhopig ‘verbeuzelt’ ze haar tijd met mondaine plichtjes en ‘het leven van haakwerkjesknutselen, suikerpotjesvullen, visitetjeslopen, romannetjeslezen en stofjesafnemen’. Tot ze via een vrijgevochten ‘dokteres’ kennismaakt met feministes die haar overtuigen van het belang van emancipatie, waarna Diana het tot advocaat schopt. Het verhaal van Diana, superheldin uit de strips van DC Comics werd indertijd een bestseller, wat wijst op een hunkering naar een alternatief voor het patriarchaat. Wat dit boek ook nu nog lezenswaardig maakt, is het verontrustende feit dat het na al die jaren nauwelijks obsoleet geworden is. Nog steeds krijgen vrouwen minder betaald voor hetzelfde werk en wordt van hen verwacht dat zij zich, meer dan mannen, inzetten voor het gezin.
Uitstekend overigens dat het verhaal verfilmd is in moderne spelling. Prachtige woorden als parvenu, equipage, conquête en gefrappeerd zijn gelukkig blijven staan. Alleen het filmaffiche met het portretje van een dromerig dametje is een misser. Een feministische filmklassieker als deze is een stoer affiche waardig.