Met mijn jeugdvriend de beeldend kunstenaar (zie ook diens Frangipani raincoat) ging ik afgelopen vrijdag in Den Bosch naar Wonderwoman. In 3d maar liefst! We komen beiden uit zo’n gezin waar de vrouwenstrijd in praktische zin, gestreden was. Huishoudelijke taken werden thuis zonder onderscheid steeds hoofdelijk verdeeld. Bijkomend voordeel en lichtend voorbeeld was dat míjn moeder altijd kostwinner is geweest en dat het ondanks haar drukke baan bij ons thuis eigenlijk altijd wel in orde was, emancipatoir gezien.
Nu is het al jaren zo dat nagenoeg alle vrouwen in mijn omgeving vanzelfsprekend meer verdienden dan ik. Zo ook Sarah! En ik weet dan ook geen verstandig denkende vrouw te vinden die mijn huidige werk onder vergelijkbare omstandigheden zou willen overnemen, zelfs niet met een exponentieel hoger salaris als dat van mij. Maar goed, mijn sektarisch dienstverband – zoals ik dat in gesprekken met mijn baas steeds pleeg te noemen – biedt daarentegen allerhande vrijheden waar ambities en een topsalaris nauwelijks tegenop wegen. Zoiets als dat op vrijheid lijkt; op vrijdag naar Den Bosch. Atelierbezoek en daarna ’s middags naar de film.
Maar nog even terug naar Wonderwoman. Mijn vriend de beeldend kunstenaar had in de NRC een recensie van Dana Linssen gelezen die deze film maar liefst ‘vijf ballen’ toekende. En ik was al jaren niet meer naar een film geweest die zichzelf zonder internationale subsidies bedropen had, dus wij waren nieuwsgierig en opgewonden tegelijkertijd. Biertje en zo’n malle 3d-bril erbij… Anyway; de film duurde oneindig lang en liet ons na afloop vertwijfeld achter. Wat ging er mis op
a.) de redactie van het NRC en/of
b.) intussen bij de internationale vrouwenstrijd?
Mijn jeugdvriend de beeldend kunstenaar had daar bij het avondeten en de nodige Westmalle Triples achter de kiezen een even originele als onnavolgbare theorie bij waarvan de portee me ergens halverwege de thuisreis is ontgaan. Wat me nog wél helder voor de geest staat is zijn meest recente werk in lood. Ik weet niet wat ik daar verder over zeggen moet. Hij noemt het zelf een work in progress. Ik vind het wel bijzonder! Maar in het echt waren die kleuren toch anders dan op de foto…
