Gisteren was ik ’s ochtends voor mijn werk in Amsterdam. Daarna nam ik vrij. In het Eye Filmmuseum ging later die dag in 70 mm de film Dunkirk in première. Die afspraak ’s ochtends, bleek al snel tamelijk tevergeefs. Mijn collega liep na afloop schuimbekkend met me op naar Amsterdam Centraalstation. Ik nam afscheid van hem, de pont naar de overkant van het IJ en garnalenkroketten met een biertje op het terras van de bioscoop. Tot zover een bijzondere dag!
Dat veranderde kort na aanvang van de film. Ik nam me voor er niet al teveel woorden aan vuil te maken maar het was allemaal flinterdun, in micrometers gemeten. Zowel het verhaal, de acteurs, de fotografie en de art-direction. En die veelgeroemde manipulatie van tijd en plaats was even potsierlijk als misplaatst. Een kwellende combinatie van de films Zwartboek en De Schippers van de Kameleon. En dat 106 minuten lang, 70 mm breed. Het hield maar niet op. Wellicht toch tijd voor een Brexit!