Of ik zin had om met mijn vader mee te gaan naar Berlijn? Hij zou de treinreis betalen, de kosten voor het hotel zouden we samen delen. Dat leek me een prima deal. Ik was nog nooit eerder in Berlijn geweest.
Mijn vader kwam er al eens met de middelbare school toen er nog twee Berlijnen waren. Daarna nog een paar keer vaker en hij kwam steeds met enthousiaste verhalen thuis. Ik vond het allemaal nogal ver weg en de laatste jaren was iedereen zo ongelofelijk enthousiast over Berlijn dat het me een beetje was gaan tegenstaan. De stad leek me één gigantische veganistische startup waar ze de hele dag over hun ontbijt doen en daarna met een halve liter bier in hun hand met een baard over straat gaan. Dat is niets voor mij, en dat leek me ook niet voor mijn vader. Dus ik was inmiddels nieuwsgierig geworden.
De aanleiding voor deze reis was een beetje mal: mijn vader was zijn foto’s kwijt! Foto’s die hij jaren geleden in Berlijn had gemaakt maar die hij nergens meer op zijn computer kon terugvinden: “Het kan toch niet zomaar zijn dat je per ongeluk een hele map foto’s wegkiept? Dat is me nog nooit overkomen!” Die foto’s moesten opnieuw gemaakt, dus gingen wij samen op weg naar Berlijn.
Het was natuurlijk tof dat mijn vader de treinreis betaalde, want Berlijn was niet goedkoop. Opvallend was dat uitgerekend afgelopen weekend de kamerprijzen nagenoeg verdubbeld leken. Mogelijk had dat met de Bondsdagverkiezing te doen? Bij aankomst op Berlin Haubtbahnhof moest de taxichauffeur hartelijke lachen om die suggestie. Het was al een poosje niet meer zo dat Berlijners voor de verkiezingen naar hun geboortestad moesten afreizen, zoals dat ook in de bijbel vermeld staat. Behalve de Bondsdagverkiezingen zou zondag de marathon van Berlijn gelopen worden. De hele stad was in lock-down voor ruim 70.000 deelnemers met aanhang. Die allemaal, inclusief inline-skates, rolstoel en geestig bedoelde vermommingen onderdak moesten zien te vinden in de Reichshauptstadt.