Bangkok telt twee vliegvelden. Het merendeel van de internationale vluchten komt aan op Suvarnabhumi International Airport (BKK). Zo ook mijn vlucht vanaf Doha. Het overgrote deel van de aansluitende lokale vluchten vertrekt vanaf Don Mueng International Airport (DMK) dat aan de andere kant van de stad ligt. Ik had met Sarah afgesproken in een hotel in de buurt van laatstgenoemde luchthaven. Tussen beide vliegvelden rijdt een pendelbus, die doet er, afhankelijk van het verkeer, ongeveer een uur over. Na het landen, emigratie, bagage en de douane kwam ik voor het eerst sinds mijn vertrek vanaf Schiphol weer buiten. Op de plek waar de pendelbussen vertrokken was het bloedheet. Als in een spreekwoordelijke klamme deken te midden van een kakafonie van toeterend verkeer en mannen met schrille fluitjes die orde trachtten te houden in oneindige caravaan van taxi’s en minibusjes in alle soorten en maten en kleuren.
Ik had er veel over gelezen en gehoord, maar had nooit eerder zelf ondervonden hoe de tropen zich onmiddellijk van je meester maken. Er lijkt geen weerstand tegen mogelijk. Vooreerst die krankzinnige hitte waarbij een laf windje alleen pro-forma lucht en (fijn)stof verplaatst maar bovenal nauwelijks verkoeling brengt. De onomkoombaar indringende geuren, ergens tussen pis, kardemom en dieselolie in. En de overweldigende teringherrie overal om je heen!
Misschien was het gewoon de jetlag en het had ongetwijfeld gescheeld als er bij de uitgang een ‘limousine’ met airco(n) voor me had klaargestaan met een enthousiaste chauffeur met een bordje in zijn hand met Mr. Marcus erop. Maar dat ene moment, wachtend op de gratis pendelbus van Suvarnabhumi naar Don Mueng International Airport in een volkomen bizar landschap waarin alles anders en extreem prikkelend is, dat moeten de welhaast tropen zijn. We gaan dat allemaal zien en beleven in de komende weken.